Sevmek Diye Bir Şey / Seçme Öyküler

Konusu

İlkgençliktik. Gülsefa Hanım’ın eviydik. Kâmil Bey’dik; Bahriya?’nım’ın nikâhıydık. Kalede bakla çalıyorduk, kuş vurup ateşte sıcak sıcak yiyorduk. Ellerimiz çalışıyordu: Ellerin birileri, iğne deliğinden geçilmiyordu. Öbürüsü eller, katı ellerdi. Ekmeği tuttuğu gibi, ortasından tam, ayırıveriyordu. Birbirini okşuyor, sevip sevip bırakıyordu. Bir öğrenci bir tam, iki biletle Karşıyaka?’ya kaçıyordu. Akşamı ediyor, bir öğrenci bir tam, iki biletle geri dönüyordu. Yüreklilik, bahadırlık o ellerin kişilerine vergiydi. Ağız ağızdı, göz gözdü, okşamak okşamaktı. Sözden söze geçilmezdi, konuşulmazdı. Konu, evdi. Aştı, kalaylı tencerelerdi, bakır aylı konukluk cezveydi. Kâmil Bey kadar olmak, Bahriya?’nım gibi etmek, korkmadan çekmek vardı. Biz ikimiz, o çağlar aşktık.”