Ana

Konusu

Kendisi yaşamı boyunca gördüklerini kaçınılmaz bir zorunluluk olarak bilmiş, her şeye hiç düşünmeden boyun eğmişti. Acılar içinde sıkışan kalbini avutacak hiçbir şey bulamayarak sessiz sessiz ağlamaya başladı. Pavel okşayıcı bir sesle: – Ağlama, ana. Bir düşün; şu bizim sürdüğümüz hayat, hayat mı? Sen mesela, kırk yaşındasın. Acaba bir gün insanca yaşadın mı? Babam seni döverdi. Şimdi biliyorum ki, zavallı adam yıllardan beri yüreğine çöken üzüntüleri üzerinden atmak için seni dövüyormuş. Ona sorsan niçin böyle dövdüğünü, kendisi de anlatamazdı. Otuz yıl çalıştı; işe girdiği zaman fabrika iki kısımdı, şimdi yedi bina var. Fabrikalar böyle çoğalırken insanlar çalışarak ölüp gittiler.