Türk halk kültürünün en köklü geleneklerinden biri olan halk ozanlığı, yüzyıllardır Anadolu’nun sesi, sözü ve yüreği olmuştur. Sazıyla sözüyle dertlenen, sevdayı da acıyı da mısralarla dillendiren bu ozanlar; kimi zaman bir aşkın, kimi zaman bir isyanın, kimi zaman da yitip giden bir değerin ardından halkın dili olmuştur. Ozanlar yalnızca şiir yazmazlar; onlar, yaşadıkları dönemin tanıkları ve anlatıcılarıdır. Halka mal olmuş, gönüllerde taht kurmuş pek çok ozan vardır ki, onların sözleri bugün hâlâ aynı sıcaklıkla yankılanır.

Bu büyük geleneğin en bilinen temsilcilerinden biri şüphesiz ki Aşık Veysel Şatıroğlu’dur. Sivas’ın Şarkışla ilçesine bağlı Sivrialan köyünde dünyaya gelen Aşık Veysel, küçük yaşta geçirdiği çiçek hastalığı nedeniyle görme yetisini kaybetti. Ancak bu durum, onun iç dünyasının zenginliğine engel olmadı. Doğaya, insana ve memlekete olan sevgisini sazıyla dile getirdi. “Ben giderim adım kalır / Dostlar beni hatırlasın” dizeleriyle gönüllerde yer edinen Aşık Veysel, aynı zamanda "Uzun ince bir yoldayım" gibi şiirleriyle insanın varoluş yolculuğuna ışık tuttu.

Halk ozanlığı geleneğinde Karacaoğlan da önemli bir figürdür. 17. yüzyılda yaşadığı tahmin edilen Karacaoğlan, aşk şiirleriyle meşhurdur. Onun dizelerinde doğa, sevda ve Anadolu’nun yaşam tarzı iç içe geçmiştir. Halk arasında çok sevilmiş, dili yalın, ahengi yüksek şiirleriyle hem dönemin hem de günümüzün duygularına tercüman olmuştur.

Bir diğer büyük ozan ise Pir Sultan Abdal’dır. 16. yüzyılda yaşadığı bilinen Pir Sultan Abdal, yalnızca bir aşk şairi değil, aynı zamanda bir halk direnişçisidir. Dönemin baskıcı yönetim anlayışına karşı sözleriyle direnmiş, inanç özgürlüğünü ve adaleti savunmuştur. Onun şiirleri, Alevi-Bektaşi kültürünün temel taşları arasında sayılır.

Bu gelenek içinde Dadaloğlu, Erzurumlu Emrah, Aşık Mahzuni Şerif, Neşet Ertaş gibi birçok isim yer alır. Her biri kendi yöresinden, kendi derdinden beslenmiş ama ortak bir dil oluşturmuştur: halkın dili. Neşet Ertaş'ın “Halkın sanatçısı halktan biridir” sözü, bu geleneğin özünü açıklar niteliktedir.

Bugün hâlâ dinlediğimiz, okuduğumuz ve hissettiğimiz bu ozanlar; sadece geçmişin değil, geleceğin de sesidir. Onlar, modernleşen dünyaya rağmen yitip gitmeyen köklerimizi hatırlatır. Sazın teliyle, sözün gücüyle Anadolu’nun yüreğini dile getiren bu ustalar, halk kültürünün en nadide çiçekleridir.